Πλουμί project: Όταν το πορτατίφ φώτισε τα πιάτα, χθες στο Πλουμί

Ό,τι και να πούμε είναι λίγο γι αυτό που ζήσαμε χθες στο Πλουμί.
Ας πάρουμε ωστόσο τα πράγματα με τη σειρά.
Από νωρίς το απόγευμα, επιστρατεύτηκαν τα μαχαίρια, τα υλικά, οι πάγκοι κοπής, τα φλόγιστρα, οι τρίφτες, τα ταψιά, οι πιατέλες και ο πάγκος του μπαρ γέμισε σταδιακά από χρώματα. Πιατέλες με fingerfood, με χρώμα, γεύση και φαντασία, άρχισαν να τοποθετούνται σταδιακά στον πάγκο του μπαρ. Έξι διαφορετικοί μεταξύ τους, με βάση κυρίως το ξύγαλο, αλλά και λαχανικά όπως πιπεριές, κρεμμύδι, ντομάτα, ρόκα, και μυρωδικά όπως ο μαϊντανός, μαζί με ελιές, σολωμό, αλλαντικά, ρέγγα, αβοκάντο και φυσικά τυρί, και όλα τα παραπάνω πάνω σε προζυμένιο ψωμί, έφτιαξαν ένα μωσαϊκό από τη μία άκρη του μπαρ μέχρι την άλλη.
Κάπου εκέι εμφανίστηκε το γνωστό πορτατίφ.
Το πορτατίφ, φάνηκε ότι δε χωρούσε στο μπαρ. Τα πιάτα ωστόσο έκαναν χώρο γι αυτό και αυτό κάθησε ανάμεσά τους και από την πολλή χαρά του άναψε και τα φώτισε.
Στο μεταξύ, τα τραπέζια γέμιζαν από ανθρώπους, ποτήρια, αλλά και από πιάτα με finger food και όχι μόνο. Τα χαμόγελα αυξάνονταν, ο χώρος ζεσταινόταν κι άλλο.
Κάπου εκεί άρχισε η παράσταση.
Όλα τα φώτα σχεδόν έσβησαν και οι Alan Dalon εμφανίστηκαν επι σκηνής, στο ημίφως που τους έδινε το παραθυρόφυλλο και φυσικά το πορτατίφ. Πίσω τους βρισκόταν το γνωστό μωσαϊκό, το οποίο ωστόσο με την πάροδο του χρόνου, και παρά το γεγονός ότι αρχικά προέκυπταν και άλλες πιατέλες με fingerfood, άρχισε τελικά να αδειάζει, καθώς τα πιάτα έφευγαν προς τα τραπέζια.

Για τους Alan Dalon έχουμε ξαναμιλήσει, μιλήσαμε ξανά και την τελευταία εβδομάδα, ωστόσο υπάρχουν για άλλη μια φορά πράγματα που θα θέλαμε να πούμε.

Το πρώτο από αυτά είναι η ενέργεια που φέρνουν στο χώρο. Χαμόγελα, πειράγματα, συζητήσεις, μουσική χωρίς όρια και ένα κοινό που χορεύει, όρθιο ή καθιστό σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Το δεύτερο είναι η επίδραση στο κοινό. Ταξιδεύει σιωπηλό σε αυτό που ακούει, περιμένοντας με την αγωνία την επόμενη επιλογή, την επόμενη παραλλαγή, τον επόμενο συνδιασμό χαμογελώντας με όσα βλέπει και ακούει και επιβραβεύοντας με όλη του την ψυχή στο τέλος του κομματιού. Έχουμε πει ξανά άλλωστε ότι όλα τα παραπάνω, που συνέβησαν για μία ακόμα φορά χθες, είναι ο ορισμός της συμμετοχής του κοινού σε μία τέτοια παράσταση και αυτή επίσης είναι μια επιτυχία των Alan Dalon.
Το τρίτο είναι η ίδια η παράσταση. Όσες φορές κι αν δει κανείς τους Alan Dalon, όσες φορές κι αν ακούσει τη δουλειά τους, πάντα μπορεί κατά τη γνώμη μας να τους ακούει με την ίδια και με παραπάνω ευχαρίστηση.
Και αυτό συμβαίνει για τρεις λόγους:
Ο ένας είναι ότι όταν έχεις μπροστά σου τρεις ανθρώπους που υποστηρίζουν αυτό που κάνουν με όλα τα μέσα, από τον τρόπο που ντύνονται, τον τρόπο που στήνονται, τον τρόπο που κινούνται στο χώρο, τον τρόπο που σε κοιτάζουν, τον τρόπο που χαμογελάνε μεταξύ τους και κυρίως με το ίδιο τους το ταλέντο, είτε αυτό αφορά στον τρόπο που παίζουν, στον τρόπο που δημιουργούν νέα κομμάτια, και φυσικά στο συγκλονιστικό τρόπο που τραγουδάνε, ξεχνάς ό,τι έχεις ξανακούσει και είναι σαν να του ακούς ξανά από την αρχή δίνοντάς τους όλη σου την προσοχή.
Ο δεύτερος είναι η εμπιστοσύνη τους στη φαντασία. Η παράσταση των Alan Dalon δεν είναι μια αναμενόμενη παράσταση, έχει πάντα αρχή μέση και τέλος, έχει κορυφώσεις, και ανεξαρτήτως του είδους της μουσικής, περιέχει μια ποικιλία από διαφορετικά είδη μουσικής, από τραγούδια ξεχασμένα σχετικά από άλλες δεκαετίες ή από παλιότερες στιγμές, που όλα όμως ή σχεδόν όλα, σου θυμίζουν κάτι που έζησες. Όταν λοιπόν κάποιος έρχεται και σου θυμίζει τραγούδια με τα οποία συνδέθηκες, ή επιλογές και συνδιασμούς που αν και προέκυψαν τυχαία σε κάποια κασέτα ή cd που άκουγες κάθε μέρα στο αυτοκίνητο και τους έχεις συνηθίσει κρατώντας τους μόνο για τον εαυτό σου, νοιώθεις τόσο οικεία που δε μπορείς να πεις όχι σε μία ακόμα τέτοια παράσταση.
Ο τρίτος λόγος είναι ο χώρος που σου δίνει μια τέτοια παράσταση. Δεν είναι τυχαίο το πόσο διαφορετικοί μουσικοί μπορούν και έχουν παίξει μαζί με τους Alan Dalon, πόσα διαφορετικά είδη μπορούν να χωρέσουν σε μία μόνο παράσταση και πως όλο αυτό δένεται τόσο φυσικά με το χώρο γύρω τους, ακόμα και αν είναι διαφορετικός κάθε φορά, συμπαρασέρνοντας μαζί και εσένα. Όταν αυτό μάλιστα συμβαίνει σε ένα χώρο σαν το Πλουμί, ο οποίος έχει τόσα πολλά να προσφέρει τόσο σε αυτόν που παίζει όσο και σε αυτόν που ακούει, εντός και εκτός της παράστασης, όλη αυτή η αλληλεπίδραση είναι φυσικό να πολλαπλασιάζεται.

Θα μπορούσαμε να πούμε και άλλα για τη χθεσινή παράσταση των Alan Dalon στο Πλουμί. Ωστόσο θα πούμε μόνο ένα τελευταίο που διαπιστώσαμε χθες: Το swing όντως θέλει το fingerfood του, καθώς και τα δύο σου προκαλούν περίπου την ίδια αγωνία. Με τον ίδιο τρόπο που αναρωτιέσαι ποιο κομμάτι θα ακολουθήσει μετά από αυτό που ακούς, αναρωτιέσαι και ποια θα είναι η γεύση της επόμενης μπουκιάς.

Μπορείτε να δείτε τις καλύτερες στιγμές από τη χθεσινή βραδιά στο άλμπουμ εδώ.

Όταν το πορτατίφ φώτισε τα πιάτα, χθες στο Πλουμί

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου