Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Ένα ντουέτο που δεν χορταίνεις με τίποτα





Όταν μάθαμε την προηγούμενη Παρασκευή, ότι ο Γιάννης Παξιμαδάκης και ο Αντώνης Φραγκάκης θα έρχονταν την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου στο Πλουμί, η αλήθεια είναι ότι ο ενθουσιασμός μας ήταν πραγματικά πολύ μεγάλος για πάρα πολλούς, προφανείς και μη λόγους. Αυτό γιατί πρόκειται για ένα δίδυμο εξαιρετικής ποιότητας, για τον καθένα από τους οποίους έχουμε ξαναμιλήσει πολλές φορές και αναλυτικά, αλλά κυρίως γιατί πρόκειται για δικά μας παιδιά, δικούς μας ανθρώπους τους οποίους δε χορταίνουμε να παρακολουθούμε όποτε και όπου αυτό είναι δυνατό.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν επαληθεύτηκαν στο έπακρο δύο ημέρες μετά.
Ο καιρός έξω έδειχνε για τα καλά τα δόντια του από το πρωί, σύννεφα, βροχή και αέρας, και κυρίως το κρύο είχε παγώσει τα πάντα στις Αρχάνες και όχι μόνο. Τα μαγειρέματα έδιναν και έπαιρναν και, λίγο αυτά, λίγο οι παρέες που έρχονταν από το πρωί, ζέσταναν για τα καλά το χώρο. Η ημέρα κύλησε γρήγορα με ανυπομονησία για αυτό που θα συνέβαινε το βράδυ. Ο Γιάννης και ο Αντώνης εμφανίστηκαν νωρίς το απόγευμα, και μετά από μια σύντομη συζήτηση με χαμόγελα αγκαλιές και αστεία (είπαμε πρόκειται για δικά μας παιδιά), η μουσική άρχισε, και κάπου εδώ αρχίζουν και οι παρατηρήσεις μας.
Το ντουέτο του Γιάννη Παξιμαδάκη με τον Αντώνη Φραγκάκη, ξεπέρασε και ξεπερνά γενικότερα κατά πολύ τα όρια ενός κλασικού ντουέτου λύρας και λαούτου δύο ανθρώπων με καλές φωνές, και αυτό είναι κάτι που ακόμα και κάποιος που δεν τους ξέρει το καταλαβαίνει από την πρώτη στιγμή.
Όλη η βραδιά ήταν ένα ταξίδι. Από τα συρτά του Ξυλούρη μέχρι τον Κλάδο και από Κισσαμίτικα συρτά μέχρι ρεμπέτικα, όλα εκεί μπροστά μας το ένα μετά το άλλο, όλα με τις δύο φωνές να εναλλάσσονται σε μία ακόμα κατάθεση ψυχής, με τα όργανα σε στιγμές μεγάλης δεξιοτεχνίας, ταλέντου, πάθους αλλά και τρομερής ταύτισης και συνεργασίας, και με όλους εμάς να παλλόμαστε μαζί με αυτό που είχαμε μπροστά μας, με χαμόγελα, συγκίνηση, τραγούδι αλλά και με την ίδια μας τη σιωπή.
Ό,τι και να γράψουμε σε αυτές τις γραμμές είναι λίγο γι αυτό που ζήσαμε εκείνο το βράδυ, καθώς είναι σίγουρο ότι όλο και κάποια στιγμή θα μας ξεφύγει. Είναι σίγουρο άλλωστε ότι όταν έχεις μπροστά σου κάτι τόσο πολυεπίπεδο, είναι και τόσο μεγάλη η ποικιλία όσων νοιώθεις γι αυτό.
Αυτός ίσως είναι ο κυριότερος λόγος που όσο και να βλέπεις τέτοιους μουσικούς, δεν τους χορταίνεις.

Μπορείτε να δείτε κάποιες από τις στιγμές εκείνης της βραδιάς στο άλμπουμ εδώ.
 








0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου