Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Όταν η ποιότητα συναντά την αισθητική όλα έρχονται φυσικά, ή αλλιώς η Πέμπτη που πέρασε στο Πλουμί






Την Πέμπτη 25 Ιουνίου, δύο εξαιρετικοί μουσικοί, ο Γιώργης Μανωλάκης και ο Γιώργης Σταυρακάκης (Νιδιώτης) ήρθαν στο Πλουμί, και πριν συνέλθουμε καλά καλά από όσα είχαν συμβεί το προηγούμενο βράδυ, για μία βραδιά με πολλές αναμνήσεις, πολλές προσδοκίες αλλά και πολλή ανυπομονησία για όσα θα μας επιφύλασσε.
Από νωρίς τα τραπέζια είχαν στηθεί, όλα έμοιαζαν έτοιμα και φτάνοντας προς το απόγευμα, τα μαγειρέματα, είχαν γεμίσει το χώρο με μυρωδιές, και τα κρουστά, με το μάθημά τους με ρυθμό.
Οι δύο μουσικοί, έφτασαν αρκετά νωρίτερα στο Πλουμί έστησαν τα όργανα και ήπιαμε τον καθιερωμένο καφέ, και ενώ σιγά σιγά τα τραπέζια γύρω μας γέμιζαν. Ο ήλιος έπεφτε και όλοι ανυπομονούσαμε για να αρχίσουμε, σε ένα Πλουμί όπου σε κάθε γωνία του, μα κάθε γωνιά του ήταν γεμάτη από κάποια δραστηριότητα: από την κουζίνα όπου πιάτα, πιρούνια, ποτήρια, μπουκάλια, καραφάκια, ταψιά, κατσαρόλες βρίσκονταν σε διαρκή κίνηση, μέχρι τα τραπέζια και τις καρέκλες που βρέθηκαν στο χώρο από τα γύρω καφενεία προκειμένου όλοι να χωρέσουν, τις αυτοσχέδιες κατασκευές που επιστρατεύτηκαν στον εξωτερικό χώρο από ανθρώπους που παρά το αδιαχώρητο, ήθελαν και επέμειναν να παραμείνουν, κρατώντας ένα ποτήρι ή και πολλές φορές ένα πιάτο στο χέρι όρθιοι ή καθισμένοι σε κάποιο πεζούλι, σκαμπό, καφάσι, μέχρι φυσικά το χώρο όπου και τελικά έπαιξαν οι δύο μουσικοί, όπου πρόβες, αυτοσχεδιασμοί και πειράγματα, μας προϊδέαζαν για όσα θα επακολουθούσαν.
Οι πρώτες πενιές των λαούτων μεμιάς γέμισαν το χώρο, και ενώ οι πρώτες παραγγελίες ακόμα σερβίρονταν. Αγκάλιασε κάθε γωνιά του κτιρίου, σαν κάποιον που παρακινούσε τους πάντες να κάνουν ησυχία και να δώσουν προσοχή. Μετά τα πρώτα λεπτά, έβλεπες τα κεφάλια και τα βλέμματα να μένουν προσηλωμένα προς τους μουσικούς, την ένταση των θορύβων και των ήχων να χαμηλώνει σταδιακά. Το ταξίδι είχε αρχίσει.
Οι δύο μουσικοί μας πήραν από το χέρι σε μια σειρά από κομμάτια, που ανεξαρτήτως της προσμονής μας, με τον τρόπο που τα απέδιδαν φρόντιζαν πάντα να μας αιφνιδιάζουν. Μια μουσική πανδαισία παιγμένη από δύο λαούτα, δύο φωνές, σε όλους τους συνδυασμούς. Για μία ακόμα φορά ανακαλύψαμε νέες διαστάσεις, τόσο στο ίδιο το όργανο, στα ίδια τα τραγούδια και φυσικά στο ίδιο το κοινό, που παρά το αδιαχώρητο, για μία ακόμα φορά επί της ουσίας βοήθησε και βοηθήθηκε στην ομαλή διεξαγωγή της βραδιάς και αλληλεπίδρασε πλήρως με όσα ένιωσε και άκουσε.
Αυτό που εμείς θέλουμε να επισημάνουμε είναι το εξής. Ανεξαρτήτως κλίμακας, ποιότητας, απαιτήσεων, υποσχέσεων, προσδοκιών, ανεξαρτήτως της καταβολής του κοινού ή της προηγούμενης διάθεσης του ή της δικής μας διάθεσης, από βραδιές σαν αυτή φαίνεται ξεκάθαρα, ότι είναι η αισθητική του χώρου που συναντιέται και ενώνει τους ανθρώπους που βρίσκονται κάθε φορά σε αυτόν, προσαρμόζουν και προσαρμόζονται σε αυτόν και παράγουν βραδιές σαν και αυτή που ζήσαμε εκείνο το βράδυ. Όταν συμβαίνει μάλιστα αυτό, όλα έρχονται ως φυσικά επακόλουθα.

Μπορείτε να δείτε τις καλύτερες στιγμές από αυτή τη βραδιά στο άλμπουμ εδώ.




0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου