Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Ημίφως, ησυχία και μουσικός διάλογος, την Τετάρτη που πέρασε στο Πλουμί.




Συνεχίζοντας την αφήγησή μας για όσα συμβαίνουν στο Πλουμί, φτάνουμε στην Τετάρτη που πέρασε.
Ο Paul Goodman, η Μανωλία Κοκολογιάννη και ο Αλέξης Νόνης, ένα σύνολο που είδαμε και στο πρόσφατο Houdetsi festival, ήρθαν στο Πλουμί για μία ακόμα συναυλία από αυτές που έχουμε ζήσει στο Πλουμί τον Αύγουστο. Η συναυλία περιελάμβανε τόσο τις δημιουργίες του Paul Goodman από την τελευταία του δισκογραφική δουλειά και όχι μόνο.
Αυτή τη φορά τα πράγματα στήθηκαν με διαφορετικό τρόπο από την προηγούμενη φορά που o Paul και η Μανωλία είχαν έρθει στο Πλουμι: οι μουσικοί στάθηκαν κάτω από το παραθυρόφυλλο και κατ'επέκταση όλος ο χώρος προς αυτούς. Ταυτόχρονα τα φώτα χαμήλωσαν, ενώ τηρήθηκαν όσα λέμε σε όλες τις τελευταίες συναυλίες, η διακοπή των παραγγελιών κατά τη διάρκεια της συναυλίας, προκειμένου η μουσική να κυριαρχήσει απόλυτα μέσα στο χώρο.
Το κοινό, ένα μέρος του οποίου παρακολουθεί όλο και πιο συχνά τη δραστηριότητα στο Πλουμί, έδειξε σε μεγάλο βαθμό έτοιμο για τους όρους και τις προϋποθέσεις μιας τέτοιας βραδιάς. Η συναυλία άρχισε γύρω στις 22:00 και τα πρώτα ακούσματα να κυριαρχούν στο χώρο και με το κοινό να παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή. Από το σημείο αυτό και μετά η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερες τι να πρωτοπροσέξεις. Τον τέλειο συγχρονισμό με μελωδία,ισοκρατήματα και όχι μόνο από τις δύο λύρες, την ήρεμη αλλά απολύτως ελκυστική δύναμη του σαζ, τα κάτι παραπάνω από θεαματικά και ποιοτικά βεβαίως κρουστά (με το χαρακτηριστικό φως), το σύνολο των τριών που με τον τρόπο που απέδιδαν ό,τι έπαιζαν, σου έδιναν κάθε στιγμή τη διάσταση ενός μουσικού διαλόγου, ολοζώντανου μπροστά μας, με όλες του τις διαστάσεις, το ταλέντο που γεννά ένα τέτοιο σύνολο και τα συναισθήματα που μας προκαλεί. Ακόμα, η ίδια η εικόνα με το σχεδόν σκοτάδι σε όλο το χώρο και το ημίφως πάνω στους μουσικούς, μπορούμε να πούμε ότι ήταν τουλάχιστο γοητευτική, αν σκεφτεί κανείς ότι συνδυάζονταν με όλα τα παραπάνω.
Από εκεί και πέρα, έχουμε ξανάμιλήσει για τις συνθέσεις του Paul Goodman και για όσα μας προκαλούν στις αισθήσεις και το συναισθηματικό μας κόσμο, ωστόσο θα θέλαμε να σταθούμε σε ένα σημείο, που για εμάς είναι σημαντικό τόσο όσο αφορά τη συγκεκριμένη βραδιά, τη συγκεκριμένη σειρά συναυλιών, αλλά και γενικότερα τη σχέση του χώρου με τη μουσική και με τις δραστηριότητές που συμβαίνουν μέσα σε αυτόν.

Έχουμε δηλώσει κατά καιρούς ότι προσπαθούμε να αυξήσουμε τους λόγους για να βρίσκεται κανείς σε αυτό το χώρο, είτε αυτός είναι να μάθει, είτε να μοιραστεί κάποια δεξιότητα, είτε να ακούσει, είτε να νοιώσει, είτε να γευτεί, είτε να μιλήσει, είτε να δοκιμάσει, είτε να δημιουργήσει, είτε ό,τι άλλο μπορεί να τον εκφράζει. Οι στιγμές που αυτοί οι λόγοι μας ενώνουν την ίδια στιγμή στο χώρο,είναι συνήθως οι πιο ενδιαφέρουσες. Αυτός είναι ο λόγος που νοιώθουμε υπερήφανοι για βραδιές όπως αυτή καθώς παρά τις εξωτερικές δυσκολίες (ειδικά με ανοιχτές πόρτες στις Αρχάνες), και την Τετάρτη που πέρασε αλλά και κάθε φορά κάνουμε όλοι μαζί βήματα στο να κυριαρχεί η μουσική στο χώρο, το κοινό να χαρίζει τη σιωπή του, οι μουσικοι να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, να βαθαίνουμε τους λόγους για τους οποίους βρισκόμαστε μαζί και να ζούμε στιγμές ανεπανάληπτες. Αυτό θεωρούμε ότι είναι το πρώτο από τη σειρά βημάτων που έχουμε ήδη αρχίσει να περπατάμε παρέα, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για εμάς.

Μπορείτε να δείτε τις καλύτερες στιγμές από τη βραδιά της Τετάρτης στο άλμπουμ εδώ.
Μπορείτε επίσης να πάρετε μια γεύση από τη βραδιά, στα βίντεο εδώ, εδώ και εδώ.








0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου