Με την ολοκλήρωση μιας χρονιάς στο Πλουμί, οι μουσικές του ομάδες, ολοκληρώνοντας τον κύκλο των συναντήσεών τους,  διοργανώνουν βραδιές όπου μας παρουσιάζουν τα όσα όλη τη χρονιά έκαναν. Οι συναυλίες αυτές, αυτή τη χρονιά κλείνουν τον τρίτο τους χρόνο. Η αλήθεια είναι πως η χρονιά αυτή φαινόταν πολλά υποσχόμενη σε σχέση με τις ομάδες στο Πλουμί, μιας και από την αρχή των συναντήσεών τους, έδειχναν πως τόσο το επίπεδο, το τελικό αποτέλεσμα όσο κυρίως η θέληση για αυτά, αυξάνονταν συνεχώς. Την ίδια στιγμή, είναι γνωστά τα γεγονότα που ακολούθησαν με τη δίμηνη διακοπή των δραστηριοτήτων, καθώς και με τις ειδικές συνθήκες που εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι και σήμερα, σε σχέση με τη λειτουργία των χώρων εστίασης, σε σχέση κυρίως επίσης με τους όρους κάτω από τους οποίους μπορεί κανείς να συμμετέχει και κυρίως να διοργανώσει με βάθος χρόνου τέτοιες βραδιές και γενικά τέτοιου τύπου δραστηριότητες.

Μια τέτοια περίπτωση, αποτελεί η μουσική ομάδα με ρεμπέτικα, με τον Παναγιώτη Καπιζιώνη και το Νίκο Σταματάκη, που που για τρίτη χρονιά με αυτή τη μορφή, για τέταρτη συνολικά, γέμισε τις Πέμπτες στο Πλουμί, με όλα όσα παρουσιάσαμε κι εμείς από εδώ, με όσα όλοι όσοι βρέθηκαν σε αυτές τις συναντήσεις ζούσαν, με όλα όσα μπορούσε κανείς να βλέπει στην εξέλιξή τους. Η μουσική ομάδα με ρεμπέτικα, όπως κάθε χρόνο, ολοκλήρωσε τις συναντήσεις της με νέα κομμάτια γύρω στα τέλη Φλεβάρη, και έχοντας ως αρχική ημερομηνία συναυλίας την 24 Μαϊου, άρχιζε εκείνη την περίοδο τις πρόβες. Δύο μήνες μετά, και παρά το χαμένο διάστημα, οι πρόβες άρχισαν και σε συνδυασμό με τη σταδιακή χαλάρωση των μέτρων και με την πρωτοβουλία για το "Πλουμί στο δρόμο", ορίστηκε νέα ημερομηνία για τη συναυλία η Πέμπτη 2 Ιουλίου, γεγονός, που επιβεβαίωσε τα όσα νιώθαμε όλο το χρόνο, καθώς και το γεγονός πως αυτή η χρονιά και η αμοιβαία επιμονή που όλοι δείξαμε,  θα ολοκληρωνόταν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Έχουμε δηλώσει επανειλημμένα, πως η σχέση μας με τη μουσική, με τους μουσικούς, με τους ανθρώπους γενικότερα που παίζουν μουσική, δεν αποτελεί μια συναλλαγή, ή μια επένδυση, ή μια αφορμή για κατανάλωση, παρά βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό. Επομένως θέλουμε και με αφορμή τη συγκεκριμένη συναυλία, να πούμε και από εδώ πως τα κίνητρα γι αυτή τη σχέση, δεν είναι οικονομικά, ή ωφελιμιστικά. Από την άλλη είναι σε εμάς και όχι μόνο σαφές, πως η γενικότερη υπόθεση της μουσικής, από την εκτέλεση μέχρι τη δημιουργία και από την έκφραση μέχρι τη συνέχειά της, βρίσκεται ειδικά σε αυτές τις συνθήκες και τη χώρα που ζούμε σε κίνδυνο. Αυτό συμβαίνει τόσο γιατί  οι όροι για να συναντηθούμε μαζί της δεν είναι σχεδόν ποτέ οι καλύτεροι, τόσο επίσης γιατί αντιμετωπίζεται γενικά ως ένα ντεκόρ, ως ένα καταναλωτικό αγαθό, ή ως μια αφορμή για την κατανάλωση άλλων αγαθών, όσο επίσης γιατί δεν υφίστανται και ούτε υπάρχει βούληση να υπάρξουν (και αυτό φάνηκε περίτρανα με την αφορμή της περιόδου της πανδημίας και μετά από αυτή) υποδομές, τρόποι και δικλείδες ασφαλείας, για να μπορεί κανείς τόσο να παίζει μουσική να εκφράζεται και να επιβιώνει μέσα από αυτή, όσο επίσης και να μπορεί αξιοπρεπώς να μοιράζεται τη δουλειά του με το κοινό. Η χαλαρή στήριξη ή ανοχή στην όλη υπόθεση από το κράτος και γενικότερα τις αρχές, μια στήριξη που κοινό μυστικό είναι πως ποτέ δεν υπήρξε για όλους, κάνει σαφές για εμάς, πως προς το παρόν και μέχρι νέες ιδέες να γεννηθούν, ο μόνος τρόπος επιβίωσης τόσο για τους μουσικούς και τις μουσικές ομάδες, όσο και για τους χώρους που με σεβασμό τους φιλοξενούν, είναι αυτός της περιστασιακής και τυχοδιωκτικής προσέγγισής της, ενός ιδιότυπου κλεφτοπολέμου, μιας προσέγγισης που βασίζεται στο τυχαίο, μιας προσέγγισης επίφοβης ή διαστρεβλωτικής για το γενικότερο νόημα, την αξία αυτής της αλληλεπίδρασης και τον αμοιβαίο σεβασμό για τον οποίο μιλάμε διαρκώς.

Κάπου εδώ ας επανέλθουμε στα τωρινά γεγονότα. Είναι ολοφάνερο, πώς τόσο τώρα όσο και γενικότερα, όταν οι συνθήκες αφήνονται στην τύχη, αναπτύσσεται έντονη η (κουτο)πονηριά, ο κανιβαλισμός και αυτό που ονομάζεται νόμος της ζούγκλας. Η κατανάλωση, το κέρδος και όλα τα θεωρούμενα περιτυλίγματά της, όπως και η μουσική, αποθεώνεται ως σκοπός, κόντρα στα επικρατούντα πρωτόκολλα, κόντρα κυρίως στην ευθύνη που οφείλει κανείς να δείχνει τόσο απέναντι στο κοινό, στους εργαζομένους κάθε είδους, όσο και σε όσους σέβονται έστω και ασφυκτιώντας τις συνθήκες που επικρατούν. Από την άποψη αυτή, καθόλου δε μπορούμε να αποδεχτούμε, την περιβόητη αναμονή για τον τουρισμό, καθώς πιστεύουμε πως όσα κάνουμε διαρκούν και αφορούν κάθε άνθρωπο που θέλει να πάρει και να δώσει σε αυτά, όλο το χρόνο, ένα μοντέλο πιο ανθρώπινο και κυρίως πιο κοντά στην κοινή λογική. Καθόλου δε μπορούμε επίσης να ταυτιστούμε ως χώρος, και όχι γιατί  είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε τη μία ή  την άλλη πλευρά, με όσους εσκεμμένα, καταπατούν τους όρους κάτω από τους οποίους οι υγειονομικοί χώροι λειτουργούν σήμερα. Δεν έχουμε τίποτα κοινό, με όσους στο όνομα του κέρδους, εφήμερου και μη θυσιάζουν τα πάντα. Κρατάμε τέλος μικρό καλάθι για ιδιαίτερες έξωθεν βοήθειες, καθώς ό,τι μπορούμε να κάνουμε και έχουμε πετύχει,  προκύπτει συνήθως από τους ίδιους τους ανθρώπους και τις ιδέες που αυτοί γεννούν.

Με βάση τα παραπάνω ανακεφαλαιώνοντας αλλά και με αφορμή την αυριανή κινητοποίηση των χώρων εστίασης του νομού, θέλουμε να ανακοινώσουμε τα εξής:

Είναι σαφές το γεγονός πως οι όροι για να μπορέσουμε να κάνουμε όλα όσα θέλουμε στο χώρο, είναι δυσοίωνοι καθώς τίποτα δεν αποκλείει, συνεχή εμπόδια ή και τον απότομο τερματισμό των δραστηριοτήτων μας, κάτι που φαντάζει ακόμα πιο δύσκολο αν σκεφτεί κανείς και τους όρους επιβίωσης που υπάρχουν στην κοινωνία σήμερα. Ωστόσο είμαστε πρόθυμοι να συνεχίσουμε να πειραματιζόμαστε και να επινοούμε τρόπους για να καταφέρουμε να πετύχουμε μαζί, όσα περισσότερα γίνεται.

Είναι σαφές επίσης για εμάς, πως αυτοί οι όροι,  δεν οδηγούν στο συμπέρασμα πως για να αντιμετωπιστούν, πρέπει να βάζει κανείς σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία στο όνομα του κέρδους. Ωστόσο, οι μουσικές, καλλιτεχνικές και άλλες δραστηριότητες, σε όποια θέση κι αν βρεθεί κανείς σε αυτές, όπως και η έκφραση γενικότερα και η συνεύρεση των ανθρώπων,  η συνέχειά τους και η εξασφάλιση των καλύτερων όρων ύπαρξής τους, αποτελεί επίσης μέρος αυτής της δημόσιας υγείας.

Είναι σαφές επίσης πως η κινητοποίηση για καλύτερους όρους, όπως και η προσωπική και συλλογική επεξεργασία για την εξασφάλισή τους, αποτελεί μονόδρομο για όλους και όσες διαφωνίες και αν κανείς έχει, δε μπορεί παρά να ακολουθήσει αυτό το δρόμο.

Είναι τέλος σαφές, πως η ενέργεια, η ευλογία και όλες οι στιγμές που οι μουσικές ομάδες και βραδιές  δίνουν στο χώρο και σε εμάς ατομικά, είναι στοιχείο που χρειάζεται κανείς να υπερασπίζεται συνεχώς.

Με βάση όλα τα παραπάνω, και υπό αυτό το σκεπτικό, θεωρούμε πως είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να αναδειχτούν αυτά τα ζητήματα, να συνδεθούν οι πλευρές τους, να βρεθούν τρόποι συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης που έμπρακτα θα βελτιώσουν την κατάσταση. Είναι λοιπόν περισσότερο αναγκαία από ποτέ η άμεση αλληλοστήριξη  και αλληλεγγύη ανθρώπων, μουσικών, εργαζομένων και των χώρων που με σεβασμό φιλοξενούν, η προσπάθεια σύνδεσης εκείνων των συλλογικών εγχειρημάτων που υποστηρίζουν ευρύτερα την ανθρώπινη έκφραση και ύπαρξη, με δραστηριότητες γύρω την οικοδόμηση ενός άλλου προτύπου και μοντέλου και σε άλλους τομείς, όπως η καλλιέργεια, η δημιουργία και η συλλογική ύπαρξη. Θεωρούμε επίσης πως παρά τα πολλά δίκαια επιχειρήματα για όσα μας διαφοροποιούν από ένα μέσο χώρο εστίασης, το ζήτημα της κινητοποίησης για την ανάδειξη των παραπάνω δε μπορεί να αφήνει κανέναν αδιάφορο.

Με όλο το παραπάνω σκεπτικό, αναγκαζόμαστε λοιπόν σήμερα να πάρουμε μια δύσκολη απόφαση. Ανακοινώνουμε πως αύριο Πέμπτη 2 Ιουλίου, η συναυλία της μουσικής ομάδας με ρεμπέτικα, με τον Παναγιώτη Καπιζιώνη και το Νίκο Σταματάκη, ακυρώνεται, ενώ το Πλουμί θα είναι κλειστό.

Επιφυλασσόμαστε για όσα έρχονται, ελπίζουμε και προσπαθούμε για καλύτερες μέρες.

Υ.Γ. Ευχαριστούμε θερμά και ειλικρινά τη Μουσική ομάδα για τις πρόβες, τις στιγμές και την προσπάθεια μέχρι τελευταίας στιγμής να πραγματοποιηθεί η συναυλία.