Πλουμί project: Είναι σπουδαίο τόσοι άνθρωποι να μοιράζονται τόσο προσωπικές τους στιγμές, ή αλλιώς η Κυριακή που πέρασε στο Πλουμί

Είναι δύσκολο να βρει κανείς την ακριβή λέξη για να προσδιορίσει τις στιγμές που ζήσαμε την Κυριακή το βράδυ στο Πλουμί. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για τα κυριακάτικα γλέντια, για τους μουσικούς που παίζουν, για το ταλέντο τους, για τη σχέση τους με το κοινό, με τη μουσική τους, για τον τρόπο που παίζουν, που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Έχουμε επίσης μιλήσει για όσα συμβαίνουν συνήθως τις Κυριακές στο Πλουμί εκτός μουσικής, για τον τρόπο που αλληλεπιδρά ο ιδιος ο χώρος με το γλέντι, για τα όσα προσφέρει, για το ζεστό κλίμα και τους εκλεκτούς μεζέδες, τις διατάξεις των τραπεζιών, και για τις δυνατότητες που έχει αυτός ο χώρος για το μέλλον.
Ε λοιπόν, το να πει κανείς μόνο για όλα τα παραπάνω, σε σχέση με την Κυριακή που πέρασε είναι λίγο.
Ας πάρουμε ωστόσο τα πράγματα για άλλη μία φορά από την αρχή.
Στο Πλουμί την Κυριακή από το πρωί κυριάρχησε η ησυχία. Πέρα από τη μουσική, και τους ήχους του δρόμου, τις μυρωδιές από τις κατσαρόλες και τα ταψιά που είχαν πάρει φωτιά από νωρίς, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που παίζουν στο δρόμο και τον κόσμο που έκανε τα ψώνια του στο εορταστικό ωράριο, τα πράγματα στο Πλουμί ήταν ήσυχα για αρκετές ώρες, κάτι που μας έκανε ακόμα πιο έντονη την προαίσθηση γι αυτό που θα επακολουθούσε.
Γύρω στις έξι, κατέφθασαν οι πρώτοι, γεμίζοντας τα τραπέζια μέσα σε περίπου μία ώρα. Γύρω στις επτά και μισή το Πλυμί ήταν ασφυκτικά γεμάτο, τόσο στα τραπέζια όσο και στο μπαρ, οι μεζέδες, τα καραφάκια, οι κανάτες και όλα τα συνοδευτικά έφευγαν συνεχώς και οι μουσική έκλεινε περίπου την πρώτη της ώρα.
Αλλά είπαμε ότι γι αυτά έχουμε ξαναμιλήσει, οπότε θα αρκεστούμε να πούμε ότι ζήσαμε ξανά στιγμές καλοκαιριού.
Ας μπούμε λοιπόν στο κυρίως θέμα.
Οι τέσσερις μουσικοί που έπαιξαν χθες στο Πλουμί μας χάρισαν κάτι παραπάνω από τα προφανή και αναμενόμενα για μία τέτοια περίσταση.
Ποια είναι αυτά τα προφανή και αναμενόμενα;
Κατ'αρχήν το ταλέντο τους. Ο Μιχάλης Χανιωτάκης στο κανονάκι και τη μοναδική φωνή μας έδειξε πόσο αυτή η κατηγορία οργάνων ταιριάζει με ένα πλήθος από είδη παραδοσιακής μουσικής και κυρίως και με την κρητική μουσική.
Ο Βασίλης Πασπαράκης με τη λύρα, μας έδειξε πώς ένα γλέντι με λύρα, μπορεί να κάνει το επόμενο βήμα, σε ένα συνδιασμό με μη αναμενόμενα όργανα, όπως το ούτι και το κανονάκι.
Ο Μηνάς Παιγνιωτάκης με τα κρουστά του, αγκάλιασε όλο το υπόλοιπο σύνολο με ένα εντελώς φυσικό τρόπο, δίνοντας κυριολεκτικά το ρυθμό στην όλη βραδιά.
Ο δικός μας Στέλιος Κασαπάκης, μας έδειξε για άλλη μία φορά πώς γίνεται ένα μουσικό όργανο να αποτελεί φυσική προέκταση του σώματος και απόλυτο μέσο έκφρασης και κυρίως πως όταν αυτό συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό, που ένα ούτι μπορεί να παίζει τα πάντα χωρίς όρια, όπως ότι κάνει και ένα λαούτο, ή κάποιο άλλο νυκτό με τόση χειροποίητη δεξιοτεχνία, καταλήγεις να ξεπερνάς το σημείο που δίνεις σημασία στο είδος του οργάνου, αλλά σε άλλα πράγματα.
Αυτό το τελευταίο, που αποτελεί χαρακτηριστικό και των τεσσάρων, είναι και η γέφυρα για να μεταβούμε στο κυριότερο που μας χάρισαν τα παιδιά χθες πέρα από το προφανές και αναμενόμενο: την ψυχή τους.
Κάποιος είχε πει ότι ένα μεγάλο μέρος της μουσικής παιδείας κάποιου, είναι να χαίρεται και να θέλει να παίζει μαζί με άλλους. Από αυτή την άποψη, το πρώτο δώρο των παιδιών ήταν ακριβώς αυτό. Η μουσική τους παιδεία δηλαδή η χαρά που έχουν να παίζουν μαζί.
Το δεύτερο μη προφανές δώρο τους, είναι το ραντεβού τους με το κοινό. Δεν είναι τυχαίο κατά τη γνώμη μας αυτό που λέγαμε στην αρχή, το Πλουμί γέμισε από ανθρώπους που ήρθαν περίπου την ώρα ή λίγο πριν την ώρα που ήρθαν οι μουσικοί και έμειναν μέχρι να τελειώσει το γλέντι, κάτι που ξεπερνάει τα όρια ενός γλεντιού σε ένα μαγαζί.
Το τρίτο μη προφανές δώρο τους, είναι κάποιες στιγμές, που φάνταζαν πολύ προσωπικές τους και τις μοιράστηκαν μαζί μας, ή τουλάχιστο εμείς έτσι το εισπράξαμε. Ταξίμια στο κανονάκι, τη λύρα και το ούτι, τραγούδι από τον καθένα από τους τέσσερις αλλά και από τους τέσσερις μαζί, κάποιες στιγμές ησυχίας, αλλά και οι ίδιες οι επιλογές των κομματιών, των ρυθμών και των αλλαγών, ήταν κάποια από αυτές. Είναι σίγουρο ότι αντίστοιχα τέτοιες στιγμές έζησε και το κοινό. Είναι σπουδαίο κάποιος να μοιράζεται κάτι δικό του μαζί σου άλλωστε.
Το τέταρτο και τελευταίο είναι και ο λόγος που επιλέχτηκε αυτή η φωτογραφία στην αφίσα για τη βραδιά της Κυριακής. Μπορεί στην πραγματικότητα να μην υπήρχε σαντούρι παρά κανονάκι, να μην υπήρχε βιολί παρά λύρα και επιπλέον να υπήρχε ούτι, ωστόσο δεν ήταν αυτός ο στόχος της επιλογής. Η γεύση που έμεινε στο τέλος της βραδιάς, ήταν η ίδια με αυτή που σου αφήνει αυτή η φωτογραφία. Από τη μία, μία παρέα ανθρώπων, που παίζουν μαζί λες και παίζουν μαζί από παιδιά (κάποιοι από αυτούς όντως παίζουν πολλά πολλά χρόνια μαζί).Από την άλλη, μία παρέα παιδιών, που κάνουν μαζί κάτι που αγαπούν: παίζουν μουσική.

Μπορείτε να δείτε τις καλύτερες στιγμές από τη βραδιά της Κυριακής στο άλμπουμ εδώ.

Είναι σπουδαίο τόσοι άνθρωποι να μοιράζονται τόσο προσωπικές τους στιγμές, ή αλλιώς η Κυριακή που πέρασε στο Πλουμί

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου