Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Ένα όργανο, πολλή έκφραστικότητα και ένας πρωταγωνιστής, την προηγούμενη Κυριακή στο Πλουμί








Μετά από μία συγκλονιστική από κάθε άποψη, και μέσα σε προετοιμασίες, ανακατατάξεις,προβλήματα, λύσεις, συζητήσεις, τελειώματα και νέες αρχές, αποφασίζουμε σήμερα να συνεχίσουμε το νήμα της αφήγησης για όσα συμβαίνουν στο Πλουμί από εκεί που το αφήσαμε, δηλαδή από την Κυριακή 21 Ιουνίου.
Ο Δημήτρης Στεφανάκης, ο Νικόλας Καράτζης και ο Αντώνης Παπαδάκης, ήρθαν το απόγευμα εκείνης της Κυριακής στο Πλουμί, από νωρίς το απόγευμα και έδειξαν αρκετά εξοικειωμένοι με το κλίμα του χώρου, με τους ανθρώπους, και με τις συζητήσεις που ακολούθησαν.
Αφού λοιπόν έκατσαν σε ένα από τα εξωτερικά τραπέζια του χώρου και απόλαυσαν τον καφέ τους, ανταλλάσσοντας αστεία, συζητήσεις, και πολλά πολλά χαμόγελα, πειράγματα αλλά και πληροφορίες για τα δικά τους και τα δικά μας σχέδια, το γλέντι δεν άργησε να ξεκινήσει.
Αυτό που θέλουμε οπωσδήποτε να επισημάνουμε για το γλέντι της προηγούμενης Κυριακής, χωρίς να υποτιμάμε τα υπόλοιπα, είναι η εμφάνιση για πρώτη φορά στο χώρο ενός κατά τα άλλα κλασικού οργάνου στο χώρο: του μαντολίνου. Ο Νικόλας Καράτζης, τόσο με το μαντολίνο και το συνδυασμό του με το λαούτο του Αντώνη Παπαδάκη και τη λύρα του Δημήτρη Στεφανάκη, αλλά και με το φοβερό του κλασικό στυλ του παίκτη τραγουδιστή, που δίνει στο τραγούδι του και μια διάσταση μιας αφήγησης, γεμάτης συναισθήματα αλλά κυρίως μιας ανταλλαγής βλεμμάτων και εκφράσεων με το κοινό, μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και εντυπωσιακά στοιχεία εκείνης της βραδιάς.
Το δεύτερο που θέλουμε να επισημάνουμε είναι για μία ακόμα φορά, κάτι που παρατηρούμε συχνά σε αυτή τη γενιά μουσικών, το γεγονός ότι έχουν κάνει ένα βήμα παραπάνω από το ταλέντο τους, από την ικανότητα να παίζουν, να μελετούν και να αποδίδουν την παραδοσιακή μουσική, και να συνδυάζουν τα παραπάνω με μια γνήσια ανάγκη για έκφραση, σε όλο της το φάσμα. Για μία ακόμα φορά, είδαμε σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, βλέμματα οργισμένα, χαρούμενα, περιπαιχτικά, επικά, αφηγηματικά, αλλά και παρεΐστικα, με την έννοια του άμεσου διαλόγου με το κοινό, ή τουλάχιστο με όσους κάθονταν γύρω από τα παιδιά. Όλα τα παραπάνω, θεωρούμε ότι ούτε εύκολο είναι να τα κατακτήσει κανείς, ούτε δεδομένα είναι, ωστόσο όταν βγαίνουν στη φόρα, δίνουν μια άλλη διάσταση σε όσα βλέπουμε μπροστά μας ως κοινό.
Το τρίτο που θέλουμε να επισημάνουμε είναι οι αντιδράσεις του κοινού. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι σε τέτοιες αφηγήσεις έχουμε
καθιερώσει κάποιες φράσεις που καταλήγουν κοινότυπες, ωστόσο πιστέψτε μας, τα κλισέ είναι για όσους δεν τα εννοούν. Την Κυριακή που πέρασε, η πλειοψηφία όσων βρέθηκαν στο Πλουμί, μπήκε σχεδόν αμέσως στο νόημα ενός γλεντιού σχεδόν οικογενειακού, με πολύ φαγητό, πολύ τραγούδισμα, πολύ χορό και με αρκετές στιγμές προσήλωσης στους μουσικούς και στις στιγμές εκείνες που απαιτούσαν χαμηλές εντάσεις. Με άλλα λόγια, επανήλθε και με αφορμή εκείνη τη μέρα, η συζήτηση γύρω από ένα κοινό που μόνο τυχαία δε βρίσκεται στο χώρο, εκπαιδεύεται και εκπαιδεύει, παίζοντας έτσι ένα από τους πιο βασικούς ρόλους σε όσα συμβαίνουν στο Πλουμί τόσο σε τέτοιες βραδιές όσο και γενικότερα. Το γεγονός αυτό είναι ένας από τους βασικούς μας στόχους, και κάθε φορά που κάνουμε ένα βήμα προς αυτόν, γινόμαστε όλο και πιο χαρούμενοι.

Μπορείτε να δείτε τις καλύτερες στιγμές από το γλέντι της προηγούμενης Κυριακής, στο άλμπουμ εδώ.



0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)